BEHARRAREN BEHARREZ

“Krisia gainditu nahi ezkero, ezinbestekoa da kontsumitzea” diote gizartea eskuartean duten zigarroa bezala kontsumitzen dutenak. Eta guk, gure ezjakintasun eta konfiantza osoz, sinetsi. Gustuko ez ditugun ogibideetan egiten dugu lan, behar ez ditugun gauzak erosteko guztion hobe beharraren izenean, baina, ohartzen al gara agindutako ongizate hori ez dela sekula iristen eta lortzen dugun bakarra dugun guztia zapuztea dela?

Zulo sakon honen gailurra publizitatean dago. Hori da ihes-puntua, eta sarritan, bertatik ezin daiteke zuloaren hondoa ikusi. Marketing estrategien ondorioz, publizitate mezuak sinetsarazten dizkigute. Saldu nahi duten produktuaren alde onak erakutsi, goretsi, eta batzuetan asmatu egiten dituzte. Alde txarrak ordea, letra txiki eta arinen atzean ezkutatzen dituzte ausartenak. Beste batzuek, hori ere ez, izan ere, printzipioz, euren produktuek ez baitute akatsik.

Baina, badirudi saltzeko metodo hori zahartuta gelditu dela. Orain, produktua beharrezkoa dela konbentzitzen saiatu beharrean, behar izan bihurtzen dute, batez ere teknologia munduan. Ia egunero berriztatzen dituzte euren makinak. Lehen edonork bere tresna zahartuta geratu zela esateko eskubidea bazuen, gaur ez du. Geratzen zaion bakarra merkaturatutako teknologia berriena erostearen betebeharra da. Bost axola DVDrik berriena baldin baduzu etxean, orain pelikula guztiak Blu-Ray formatuan eginak daude, eta ikusi gura ezkero, dagokion erreproduzitzailea erosi beharko duzu, nahitaez. Hau guztia, teknologia tresna guztiekin. Jada, baduzu hanka bat zuloan sartuta eta hondoa ikusten hasia zara.

Bestalde, krisia kontsumoarekin lotuta dagoela diotenak daude. Estatuaren ustez, egoera latz honen erruduna gizartea da, argi eta garbi. Bizi osoa lanean iraun duten horiek euren bizi-aukeren gainetik egin dute bidea, eta nola edo hala, ordaindu egin behar dute. Horretarako, galdutako dirua berreskuratzeko gehiago kontsumitzearen eskaera egiten du gizarteko piramidean goian dagoenak. Ostera, prezioak igo egiten dira soldatek behera egiten duten heinean. Eta, zein da honen ondorioa? Jendea behar-beharrezkoa dena erostera mugatzen dela, gehienetan. Benetan bizi ahal izan dira euren aukeren gainetik, edo beste batzuen aukera okerrengatik orain dagokiena baino bizi-maila baxuagoa izatera behartuak eta kondenatuak izan dira?

Estatuak dioenaren kontra, kontsumismoak onura baino kalteak dakartzala uste dut nik, herritar xehe bezala. Publizitateak, gobernuak eta makroekonomia osatzen duten enpresa handiek gidatuta, beharrezkotzat jo dituzten produktuak erostera behartuak izan gara, eta haien menpeko bihurtu gaituzte. Azkenean, zulora erori gara,bertan preso geratuz eta bizi osoa inoiz igo ezin izango dugun azalean utziz. Eurek ordea, goian jarraitzen dute, guk utzitako hondarrekin aberastuz.

Beraz, bada garaia iragarki eta iradokizun guztien ordez, norberaren barneko ahotsari entzuteko. Horrek, badaki zehatz-mehatz zer behar dugun eta zer ez. Gainerakoa, iruzurrez beteriko eta burmuina zulatzen diguten zurrumurruak baino ez dira.

DISCIPLINA INMORAL

Artículo de opinión acerca de "medidas disciplinarias a menores ante ataques contra la propiedad pública."

Muchos, y cada vez menos ajenos a uno mismo son los ataques de menores contra la propiedad pública. En épocas pasadas, estas pequeñas y mansas fieras no tenían más remedio que guardar su humilde silencio entre las rejas de una jaula construida a base de miedo a la autoridad, y las consecuencias que podía traer consigo el mínimo intento de atacarla.

Sin embargo, desde que los adolescentes saben que por el mero hecho de ser menores tienen derechos y leyes que los protegen, han decidido rebelarse. Para ello, optan por intentar destrozar edificios públicos, con el fin de desautorizar a la mismísima autoridad, y de paso, desatar su incontrolable ira. Para entonces, la antes mansa fiera ya ha sacado sus garras y hecho añicos la jaula que silenciaba su voz.

Ante esta situación de caos, padres e instituciones lo tienen muy claro: hay que adoptar medidas disciplinarias. A priori puede parecer una buena elección, ya que se supone que la disciplina siempre ha sido eficaz para mantener mansas las fieras.

El problema llega cuando, una vez empezado el juego, y con la ficha en la casilla de salida, nadie quiere tirar el dado para moverla. Padres y educadores se limitan a discutir sobre quién debe impartir disciplina y educación.

Los padres, con todo su amor, optan por proteger a sus niños, mientras las instituciones deciden dejar la ficha en la casilla de salida, a veces, por unos cuantos días.

No obstante, nadie tiene en cuenta que, a lo mejor no es disciplina, es decir, acatar las normas impuestas, lo que necesitan estos jóvenes. Quizás tan sólo necesiten valores éticos y morales, además de una pequeña ayuda para abrir los ojos, y sobre todo, la mente para que se den cuenta de que, como menores, a parte de derechos y protección, también tienen deberes. Así como el derecho de deber mostrar su desacuerdo cuando sea necesario, de una manera viable. Pero, si nadie tira el dado, la ficha seguirá en la casilla de salida y jamás podrá llegar a la meta.